1 juli 2008 kwam ik in dienst bij toen nog Stichting deVoorde. Tijdens mijn sollicitatiegesprek sprak de toenmalige directeur woorden van de volgende strekking: ‘Wie hier een voet over de drempel zet zal nooit meer dezelfde zijn....’ Ik dacht zoiets als: Hmm, het zal wel. Toen kon ik niet vermoeden hoe waar die woorden zouden zijn.
Ik had op dat moment bij ongeveer acht verschillende werkgevers gewerkt als (directie)secretaresse, projectmedewerker, ZZP’er, office manager (ach, what’s in a name!!). En hoewel elke organisatie anders is, is het vooral ook veel van hetzelfde. Dat het ook heel anders kan, mocht ik ervaren bij Stichting deVoorde (later Pulsar).
Wat het allergrootste verschil maakte, wil je weten? Voor mij was het allergrootste verschil dat ik binnen de Pulsarorganisatie werd gezien. Voor het eerst in mijn leven werd ik écht gezien. Ik werd gezien als mens, precies hoe ik was op dat moment. En het allermooiste was, dat dat goed was, dat ik goed was. Het was een life changing experience. Bijzonder, mooi en tegelijk ook bijzonder kwetsbaar.
Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat ik aan mijn bureautje zat en een collega tegenover mij kwam zitten. Ze keek me aan en vroeg: hoe is het met je? Haar ogen zochten mijn ogen en lieten deze niet los. Ik begreep dat ze het echt wilde weten en dat verwarde me. Want, hoe vaak gebeurt het je dat iemand je vraagt hoe het met je is en ook echt geïnteresseerd is in het antwoord? Voor mij was het een angstaanjagend moment.
November 2008 deed ik een Inspiratieweek. Een week die mijn leven voor altijd zou veranderen. In die week ben ik mijzelf voor het eerst gaan zien. Met mijn schaduw en mijn licht, mijn kracht en mijn angst, mijn vreugde en mijn verdriet. In die week mocht alles zijn zoals het was. Ik realiseerde me, dat de woorden die tijdens mijn sollicitatiegesprek waren uitgesproken waar waren. En ik realiseerde me dat de verandering niet buiten mijzelf, maar in mijzelf had plaatsgevonden. Na die week wilde ik meer, meer Pulsar.
September 2009 begon ik met de Pulsar Academie. Drie maal zeven prachtige weekenden heb ik meegemaakt. Met mijn medestudenten heb ik gelachen en gehuild, was er een openheid die ik nog niet kende, betrad ik een ruimte waarin vrijheid vanzelfsprekend was. Ik kreeg nieuwe inzichten en nieuwe kennis aangereikt, ik durfde stappen te zetten, leerde te ontvangen en ook te geven. In die drie jaren vond ik steeds opnieuw een nieuw stukje van mijzelf, in die drie jaren werd ik steeds meer mijzelf.
En mijn verhaal staat niet op zich, mijn verhaal is het verhaal van velen. De Pulsar Herberg was in dit alles de Moederplek. De plek die ruimte gaf aan ieder mens, aan elk verhaal, aan elke emotie. Vele tranen zijn hier gelaten, vele stappen zijn hier gezet, veel muziek is er gemaakt, vele lachsalvo’s zijn losgelaten. Gedanst is er, gevierd en gerouwd. En boven alles was er liefde. De liefde die er altijd is, die ruimte maakt, die verwarmt en die jou laat zijn wie je in wezen bent. Zonder oordeel.
Vandaag is het einde van de Pulsar Herberg. Dit maakt mij verdrietig en het maakt me dankbaar. Omdat ik vandaag bewust stil sta bij alles wat er is gebeurd en nog zal gebeuren. Want Pulsar is beweging en Pulsar werkt door. Ook in mij. Elke dag, elk moment dat ik een ander mens werkelijk zie, dat ik werkelijk luister en zelf open en kwetsbaar durf te zijn kan er iets gebeuren in de wereld om mij heen. Kan er iets geopend worden.
Ik verlang ook naar een nieuwe Pulsar moederplek. Een plek om samen te leven en te werken, een plek om uit te ademen en te zijn wie je bent. En tegelijk wil ik zelf die Pulsarplek zijn en ruimte geven. Ruimte aan jou, wie je ook bent, wat je ook bij je draagt, hoe zwaar je hart ook is, of je wilt lachen of wilt huilen. Weet je welkom!