Ik schreef het eerder: Vaak leven wij ons leven reactief, in reactie op de buitenwereld die we daarmee de regie geven over ons leven. Vrouwenkracht echter, komt niet van buiten, maar komt van binnen. Het is een kracht die zich laat zien wanneer je teruggeworpen wordt op jezelf, op je eigenste kern, je innerlijke kracht. Het is daar in die diepste diepte, waar kwetsbaarheid onkwetsbaar wordt en waar je weet wat waar is en wat voor jou nu van belang is.
Ik zag zes krachtige vrouwen, opgestaan na een diepgaande ziekte-ervaring. Op een informatief kaartje dat ik kreeg bij de entree stonden de woorden:
‘Een aantal vrouwen maakt op indringende wijze en met warmte en humor duidelijk wat de diagnose kanker voor hen heeft betekend. Vanuit persoonlijke verhalen laten zij zien hoe zij zelf, hun omgeving en deskundigen hiermee omgaan.’
Ik zat op de eerste rij, op een paar meter van het spel. Het gebeurde dus letterlijk voor mijn ogen en dat was mooi en confronterend. Het stuk raakt, vanaf het eerste moment. Het raakt je van buiten en zoekt dan langzaam z’n weg naar binnen. Zes vrouwen, zes verhalen. Oog in oog stonden deze vrouwen met de dood, met hun eigen vergankelijkheid. De onzekerheid die dat bracht, het doorleefde verdriet, de angst, alles wordt gebracht met een vleugje humor. En omdat ieders situatie wordt belicht vanuit verschillende invalshoeken heeft het stuk voor iedereen wel iets van herkenning. Of je nou zelf ziek bent of bent geweest, of dat je naast een zieke stond of staat, ergens gaat het ook over jou. En dat is de kracht van dit stuk.
Ik vind het mooi, bijzonder en ik zou haast zeggen van levensbelang, dat op deze wijze een kwetsbaar onderwerp bespreekbaar wordt gemaakt.
Een stuk dus Over Leven. Over Vrouwenkracht en Vrouwenwijsheid. In december spelen ze nog een keer in Zwolle, tijdens het Festival van de Kwetsbaarheid. Daarna willen ze heel graag het land in. Laat je ook raken, en zoek ze op, deze prachtige, krachtige vrouwen!